Rozdział 24 [Scorpius] zerwanie

Siedziałem na szmaragdowej, miękkiej kanapie w pokoju wspólnym i obserwowałem wszystkich dookoła mnie. Postanowiłem przyłożyć się do moich obowiązków Prefekta, głównie w celu zabicia czasu. Rozmowa z Lily wzbudziła we mnie tyle emocji, że stanowczo potrzebowałem zajęcia. Najlepiej takiego, gdzie muszę zachować zimną krew. Cóż, "prefektowanie" było do tego idealne.
- Cześć! - zawoła jakaś dziewczyna i usiadła obok mnie na sofie.
Obróciłem głowę, aby się jej bardziej przyjrzeć. Siedząca obok mnie Ślizgonka wyglądała na trochę młodszą ode mnie, mogła mieć z czternaście, piętnaście lat. Jej brązowe włosy opadały falami na klatkę piersiową, oczy miała niebieskie i duże, a cerę śniadą. Była niezwykle ładna.
- Znamy się? - Spytałem zdezorientowany.
- Jestem Adelaide, ale możesz mówić po prostu Del.- Na jej twarzy pojawił się uśmiech. - A ty pewnie jesteś Scorpius?
- Po prostu Scor.
Del oparła się o kanapę i zaczęła obserwować salę, tak jak ja robiłem to wcześniej. Dopiero po chwili zrozumiałem, że to ta sama dziewczyna, która przeniosła się do naszej szkoły w tym roku. Było to dość rzadkie zjawisko, więc zdziwiłem się, że jej nie zapamiętałem. We wrześniu huczał o niej cały Hogwart, a ja zwyczajnie miałem to gdzieś. Byłem zbyt zajęty...no właśnie czym? Dziewczyną, która mnie nienawidzi? Dopiero teraz zrozumiałem, że to Lily ma rację. Nasza znajomość prowadzi donikąd i czas się z tym pogodzić. Muszę zapomnieć o tym przeklętym pocałunku i wziąć się w garść. Dziewczyny odgrywają za dużą rolę w moim życiu.
- O czym tak myślisz?
- Zastanawiam się czy powinienem coś zrobić. Ma to związek z moją dziewczyną.
- Jeżeli rozważasz zerwaniu to wiedz, że powinieneś to zrobić. Gdybyś ją kochał nie pomyślałbyś nawet o tym.
***********
Astrid stała w towarzystwie Xaviera koło wieży astronomicznej. Oboje śmiali się w najlepsze ignorując wszystkich przechodzących. włącznie ze mną. Pierwszy raz widziałem ich niekłócących się, co więcej oni flirtowali. Nie dało się tego przeoczyć. Ten widok tylko utwierdził mnie w mojej decyzji.
- Możemy porozmawiać? - Spytałem Ślizgonkę.
Astrid wybrzuszyła oczy zszokowana moim widokiem. Pokiwała lekko głową i odeszła ze mną na bok. Złapałem ją za rękę i spojrzałem na nią nie bardzo wiedząc jak zacząć. Mimo wszystko, nie chciałem jej zranić.
- Słuchaj.... - zacząłem niepewnie. - Widzisz... wydaje mi się, że ten nasz cały związek jest bez sensu.
*****************
Rozdział krótki i przepraszam za to, ale wyjeżdżam w nocy do Danii i ta cała akcja z pakowaniem się zabiera mi czas, który normalnie poświęciłabym na pisanie ;/
A i spóźnionych Wesołych Świąt! :D